ضایعات الکترونیکی مانند دورریز تجهیزات ارتباطی و قطعات تلفن و رایانه منبع ثانویه غنی از فلزات گران‌بها محسوب می‌شوند. علاوه بر جنبه‌های اقتصادی موجود مبنی بر قیمت بالای فلزات گران‌بها، جنبه‌های محیط زیست محیطی نیز عامل دیگری در بازیافت ضایعات الکترونیکی محسوب می‌شود. ترکیب شیمیایی این قراضه‌های متغیر بوده و اغلب حاوی 30 درصد پلاستیک، 30 درصد اکسیدهای دیرگداز و 40 درصد فلز است. فلزات گران‌بهای موجود شامل طلا، نقره و برخی از فلزات گروه پلاتین می‌شود. عملیات بازیافت روی این قراضه‌ها معمولاً شامل سه مرحله پیش عملیات، پرعیارسازی و تصفیه است. پس از طبقه بندی دستی ضایعات الکترونیکی ، پلاستیک و سایر مواد آلی آن به روش سوزاندن حذف می‌شوند. همچنین ممکن است جدایش به روش فیزیکی، طبقه بندی با هوا، جدایش مغناطیسی یا الکتریکی، سرند کردن و جدایش با جریان گردابی انجام شود. در صورتی که فرایند توجیه اقتصادی داشته باشد، جدایش با واسط سنگین در محیط کروزن و با استفاده از ذرات مغناطیسی انجام می‌گردد. در این فرایند ابتدا چگالی ویژه محیط به 2 سانده می‌شود تا اجزای غیرفلزی آن جدا شده و در مرحله بعد این مقدار به 3 می‌رسد تا به شناورسازی کنسانتره آلومینیم، بخش حاوی فلزات سنگین‌تر مانند مس، سرب و قلع ته‌نشین شود. سپس با انجام یک مرحله کاهش ابعاد به منظور آزادسازی مواد حاوی فلزات گران‌بها از سایر اجزا، نرخ بازیافت در فرایندهای استخراج بعدی افزایش می‌یابد.
