بازيافت در متالورژی از مباحث نوينی است كه امروزه شاهد تحولات و گسترش بسياری بوده است. پژوهش های زيادی در اين زمينه انجام شده و بسياری از آن ها در مقياس نيمه صنعتی و صنعتی به اجرا درآمده اند. پيشرفت های شگرف در اين شاخه از يك سو مرهون فشارهايی است كه از سوی سازمان های محيط زيست بر صنايع متالورژی وارد می شود و از سوی ديگر مرهون شناخت هرچه بيشتر ارزش اقتصادی فلزات موجود در باطله های اين صنعت است. باطله هايی مانند؛ سرباره، غبارات، پسماند، لجن و پساب حاصل از فرآيندهای متالورژيكی و كانه آرايی از دو ديدگاه اقتصادی و زيست محيطی قابل بررسی هستند.
عمليات متالورژی يكی از مهم ترين فرآيندهای توليد است كه مواد خام را از منابع طبيعی آن ها توليد می كند؛ ضمن آنكه اغلب به طور نسبی مصرف انرژی بالايی دارد. عمليات متالورژی علاوه بر توليد محصول اصلی به طور قابل توجهی با توليد محصولات جانبی يا محصولات ثانويه همراه است. تهيه ی مواد خام اوليه بخش زيادی از هزينه ی توليد را شامل می شود. طی سال های گذشته قيمت مواد خام اوليه هم تا حد زيادی افزايش يافته است. لذا برای كاهش هزينه توليد، كاهش و بازيافت محصولات جانبی اهميت بسيار بالايی يافته است. اين موضوع امروزه مسأله ای اختياری نيست، بلكه به اجبار تبديل شده است. بقای منابع با استفاده ی دوباره و بازيافت فلزات و آلياژها می تواند نمونه ای از اين فعاليت ها باشد. به طوری كه تخمين زده می شود از زمانی كه تمدن شكل گرفته تا سال 1900 يك ميليارد تن فلز توليد شده است. اين رقم تا سال 1950 به پنج ميليارد تن افزايش يافته و در سال 1980 به تنهايی 5/8 ميليارد تن فلز توليد شده است. اين افزايش سرسام آور توليد فلزات گروه های مربوط به محيط زيست را برانگيخت كه در طی 20 سال اخير برای كاهش آلودگی مقدار مصرف اوليه را تعديل كنند و سطح بازيافت را افزايش دهند. به گونه ای كه به ازی هر تن فلزی كه بازيافت می شود، باطله هايی كه از توليد مواد اوليه به وجود می آيد، كاهش می يابد.
